Bu bebeğimi yoğun bir şekilde Ursula Le Quin okuduğum zamanlarda yaptım. Bence Ursula, çok eski zamanlarda, biz henüz dile bu kadar yoğun ve kısır bir şekilde bağlanmamışken dünyayla ve doğayla şimdi unuttuğumuz bir dilde konuşabildiğimizi biliyor. Belki sezgilerimizle, belki elimizle tenimizle... Evet biz unuttuk, ama o hala hatırlıyor ve bize de anlatıyor her kitabında hatırlamamız için...
Ben mükemmel simetriyi sevmiyorum portre çalışırken ve resim yaparken. Bebeklerimin yüzlerindeki simetriyi özellikle bozuyorum. Bu bebeğimin tek gözünü düşürdüm mesela diğer gözünden bayağı aşağıya. Bilerek ve isteyerek, arkadaşım Özge'nin tavsiyesine uyarak.. Hiç bir insanın yüzü mükemmel değil ki... Çarpıklıklarımız bizi kendimize özgü yapıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder