30 Nisan 2012 Pazartesi

Hayalet Şehir Van..

  Bu hafta işim dolayısıyla Van'daydım. Yıkık dökük, terk edilmiş ve toz içindeydi şehir. İşte kısa Van seyahatimin bana düşündürdükleri;
       Biz insanlar medeniyetimizi tanecikleri birleştirip bir bütün oluşturma üzerine kurmuşuz. Varlığın özü aslında toz. Ama toz kendi gerçekliğini yaşıyorsa, yani dağınık ve uçucu bir haldeyse işimize yaramıyor. Onu birleştirmeli, o birleşen parçalardan işimize yarayan bütünler oluşturmalıyız. Evler, yollar giysiler.. Ama doğa bize direniyor. Çözünmek ve özüne dönmek istiyor.  Ufalıyor sürekli bütünü.  Akarsular toprağı, rüzgar, yağmur dağları tepeleri inatla ufalıyor.   O bize direndikçe biz de ona direniyoruz.  Yeniden yeniden birleştiriyoruz tozu.   Bazen öfkeleniyor ve birden yıkıveriyor bütün  birleştirdiklerimizi. Elbette o bizden daha güçlü..
Güneş batarken çektiğim bu fotoğraftaki puslu dağınık ışık güneşin artık  kaybolmak üzere olan  zayıf ışığının oluşturduğu dramatik etki değil. Bu Van'dayken her an hissettiğimiz ve boğazımıza, ciğerlerimize yapışan, varlığın müdahalesiz ve yalın hali; TOZ. 

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder