Orman Günlükleri..

                              
                                                                                                             Cide Ormanları


                 Orman tonlar arasındaki dingin gezintidir.


                               
                                                                                                           Cunda Ormanları


                  Orman hem tektir, tane tanedir, hem de birçok ve bütün..


                             
                                                                                                       Antalya Ormanları


            Orman önce ağaç yapraklarını sallayan sonra sazlıkların arasından usulca esip suyun kaygan yüzüne ulaşan görünmez 'şey'dir. Kollarını, parmaklarını ürpertir.


                            
                                                                                                        Elören Ormanları


           Domur domur patlak verir ayağının altında olur olmaz yerlerden..


                       
                                                                                                      Elören Ormanları


         Her domur hiç tahmin edemeyeceğin, canlılığına ve neşesine şaşıracağın bir renk patlatır.




                       
                                                                                                Elören Ormanları


        Uçuşur, tenine bulaşır..


                       
                                                                                              Elören Ormanları


               Bir neşe, netlik verir ondan sonraki sisli karanlık günlere..



                      
                                                                                                Elören Ormanları

                      Başını döndürür, gözünü yakar, tüter, kokar..



                                         
                                                                              Ilgaz Ormanları

               Hep oradadır, dağla bulut arasında bir yerlerde.. Bunu bilmek güven verir.

Müşfik Kenter, Reha Erdem, Dostlar Ve Birkaç Yaka Bebeği

          Ah.. Çocukluğumuzu ve hatta belki bizi biz yapan duyguları oluşturan sanatçılar bir bir gidiyor yere ya da belki göğe.. Aslında sanatçılar deyip garip uzak bir mesafe koymak istemiyorum zira biz hiç anlamazdık ki, onlar oyuncu, meslekleri bu.. Amcamız, dayımız, teyzemiz gibiydi onlar. Sanki yanı başımızda, bildiğimiz, tanıdığımız, oturup kalktığımız insanlardı. Öyle ya, biliyorduk nasıl bakarlar aşk acısı çekerken, nasıl gülerler mahçup, nasıl ağlarlar yüreklerini renksiz bir acı kapladığında. Hiç unutamam Müşfik Kenter'le Zuhal Olcay'ın Gecenin Öteki Yüzü'ndeki bir kaç dakikaya sığan o ömürlük diyaloğunu. O geniş omuzları ve berduş tavrıyla, büyülü sesinden dinlediğim sözleri hatırlıyorum hala; "Madem ateşin var ne duruyorsun karanlıkta?"

                                    

             Biliyorum, Türkan Şoray, Şener Şen de gidecek birgün.. Canımızı feci yakan, çenemizden söke söke alınan yirmi yaş dişleri nasıl aslında  son veriyorsa çocukluğa, biz de öyle veda edeceğiz onlara..   Gittikçe onlar;                                        Büyüyeceğiz..  Eksileceğiz..



         Yok, bazen de güzel şeyler getiriyor büyümek. Mesela seni İhsan Oktay Anar'la tanıştırıyor bir okuyucu olarak. Yalayıp yutuyorsun ilk başta bir türlü alışamadığın ama sonra tek tek anlamlarını bilemesen de metin içinde akan, aktıkça içine içine işleyen ve sana kendini 'bil'diren eski tükçe sözcüklerini.. İşte sonra duyuyorsun tam da çekip gidenlere üzüldüğün günlerde; yeni kitabı çıkıyormuş İhsan Oktay Anar'ın..




                          

              Sonra tekrar kızlar, dost sohbeti, sinema..  Bu kez Reha Erdem filmleri.. Hep beraber şaşırıyorsun Reha Erdem'in harika sinemasına. Birşeyden hep beraber etkilenmek, hep beraber gülüp duygulanmak çok keyifli. 


                   


   E tabi  sonra gelir parmakucu kaşıntısı..


                                


                                



                                     


               Uzun süredir biriktirdiğim kullanılmayacak kadar küçülmüş kurşun kalemlerini ne yapacağımı da bulunca.. Bunu da bir türlü yazamayan yazar arkadaşlarına, yaza yaza bir sürü kalem bitirmeleri temennisiyle verince.. Gözlerindeki sevinç ışığını  görünce..
                                                   Zevkli  aslında eksile eksile de olsa büyümek... Çünkü eksildikçe tamamlıyor vücut başka başka şeylerle kendini. 

                               

Kafkaesk Kapılar..

                                                                                                                             Cunda Adası Kapısı..

 “Yasanın kapısında bir kapıcı vardır. Kırlardan bir adam gelerek Yasaya kabul edilmesi için
 yalvardı. Ama Kapıcı o an izin veremeyeceğini bildirdi. Adam düşündü ve sonra izin alıp alamayacağını sordu. Kapıcı, ‘olabilir, ama şimdi değil’ dedi. Kapı her zaman olduğu gibi açık olduğu için adam eğildi ve içeriye bakmaya çalıştı. Kapıcı gülerek ‘seni çekiyorsa izin vermememe rağmen içeri girmeye çalış. Ama ben çok güçlüyüm ve kapıcıların en önemsiziyim. Her oda girişinde bir kapı vardır ve bir öncekinden çok daha güçlüdür. Üçüncü kapıcı o kadar korkunçtur ki yüzüne bile bakamam’ der. Kapıcı ona bir tabure verir ve oturtur. Adam orada günlerce ve yıllarca oturur ve bekler. Bu yolculuk için gelen adam her şeyini kapıcıya rüşvet vermek için kullanır. Ama kapıcı izin vermez. Kapıcı verilenleri yine de alır ve adama ‘bunları bir şey atlamadığını düşünmen için alıyorum’ der… Adam yaşlanır ve kapıcının kürkünün arkasındaki pirelere bile rüşvet verir. Zamanla görüşü azalır. Ama artık kapının ardında karanlıktan sızan bir ışığı da fark edebiliyordur. Artık çok uzun ömrü kalmamıştır. Artık ölmek üzereydi ve kapıcıya sormadığı bir soru kalmıştı eğilerek sordu: ‘Herkes Yasaya ulaşmaya çalışıyor ama bu uzun yıllar boyunca neden sadece ben yalvardım’. Kapıcı adamın sona yaklaştığını anladı ve adamın duymasını sağlayacak şekilde bağırarak: ‘ Buraya başka birisi kabul edilemez, çünkü bu senin kapın. Şimdi onu kapatıyorum’ dedi“.

                                                                                                                             F. Kafka




                                                                                                                      Cunda Adası Kapısı..

     Kafka'nın hikayelerinden "Yasanın Önünde" yi okuduğumda hissettiğim etki, bu küçük hikayenin  Orson Welles'in "Dava" filmindeki resimli canlandırmasını izlediğimde daha da çoğaldı...




                                                                                                                Kıbrıs Kapısı..

      Steven Soderbergh'in birazdan anlatacağım sahnesini izlediğimde ise "kapı" artık benim de meselem olmuştu...


                     
                                                                                                              Cunda Adası Kapısı

                     K. sonunda şatonun kapısına gelebilmiştir. K. bu kapıya gelene kadar sıkışık, labirentimsi, basık mekanlardan  ve bir türlü tam olarak anlayamadığı dolaşık bürokratik ilişkiler ve durumlar nedeniyle  ne kadar soluk soluğaysa, aslında gündelik hayatımızda yasalarla ve insanlarla  çok da farklı  durumlar içinde olmayan biz seyirciler de soluk soluğayızdır... 




                                                                                                                Cunda Adası Kapısı..

                   K. kapının önünde durur. K.'nın sırtı, kapının da yüzü bize dönüktür. Kapıyı K.'nın omuzundan dar bir açıyla görürüz. K. kapıyı çalar. Kapıyı görebildiğimiz sınırlı açıyla,   fark bile etmeden  adamın önünde durduğu kapıyı normal kapı boyutlarında algılayan ve normal bir kapı çalındığında nasıl bir ses duyulursa öyle bir ses bekleyen biz seyirciler ilk algı şokunu yaşarız; devasa bir "knock, knock" sesi... 





 
                                                                                                                       Cunda Adası Kapısı..

               Kamera o ürkünç sesi duymamızla K.'ın omuzundan yavaşça uzaklaşmaya başlar. K. kadrajda küçüldükçe kapı büyümeye başlar.  Büyür, büyür kapı, küçülür küçülür K. 
              O kadar büyükmüş ki kapı,  K. önünde küçücükmüş meğer; nedenini bilmediği halde  suçlandığı davanın ve o istemese ve farkında olmasa da dahil olduğu yasanın karşısında olduğu kadar küçük..
             Biz izleyiciler de en az o kapı kadar büyümüş gözlerle ve aklımızda uçuşan  binbir çağrışım, özdeşim ve fikirle bitiririz bu sahneyi.

              Sonra sonra işte böyle birikir kapı fotoğrafları..

           
                            
                                                                                              Ankara Kalesi Anahtarları..

       Evet diğer kitabın başındaki küçük öyküde adam  hiç giremedi kendi kapısından, evet  bu kitabın sonunda  K. infaz edildi suçlandığı dava sonucunda, bilmesek de, seçmesek de içindeyiz yasanın evet. Ama anahtar diye birşey de var..  Belki umut da..

Hoşçakal Metin Erksan..

 Unutmayız hiç..

"Ormanda Ölüm Yokmuş"

                        

            Olimpos ormanındaydım bu fotoğrafta. Üzgündüm biraz.  Karışayım istiyordum ormana, börtüböceğe, çıkayım insanlığımdan. Neden hep biziz, neden hep bütünüz bedenimizde, insanız? Bazen dağılsak, toz olsak, su olsak, ağaç olsak, balık olsak, yaprak olsak. Ağaçlar çok sıktı, biri böyle devrilmişti suyun üzerine, bir yanından öte yanına kadar, bir uçtan bir uca.. Çok zor oldu o ağaca varabilmem, üzerine çıkabilmem. Tam karşıda bekledi arkadaşım, "orada dur, tam orada, ben ağaca çıkınca bas deklanşöre" dedim. Dengemi bulmakta, ayakta durmakta çok zorlandım, ağacın altından yılan balığı bile geçti beklerken. Bakakaldım, düşmekten korktum (hem parçalanmak istiyorum bütünümden, hem de canım yanmasın, bir yerime birşey olmasın.. Bu ne yaman ne sevimsiz bir çelişki). Düşmekten korkmuşluğun, bütün büsbütün insanlıktan bıkmışlığın fotoğrafı bu..