"Ormanda Ölüm Yokmuş"

                        

            Olimpos ormanındaydım bu fotoğrafta. Üzgündüm biraz.  Karışayım istiyordum ormana, börtüböceğe, çıkayım insanlığımdan. Neden hep biziz, neden hep bütünüz bedenimizde, insanız? Bazen dağılsak, toz olsak, su olsak, ağaç olsak, balık olsak, yaprak olsak. Ağaçlar çok sıktı, biri böyle devrilmişti suyun üzerine, bir yanından öte yanına kadar, bir uçtan bir uca.. Çok zor oldu o ağaca varabilmem, üzerine çıkabilmem. Tam karşıda bekledi arkadaşım, "orada dur, tam orada, ben ağaca çıkınca bas deklanşöre" dedim. Dengemi bulmakta, ayakta durmakta çok zorlandım, ağacın altından yılan balığı bile geçti beklerken. Bakakaldım, düşmekten korktum (hem parçalanmak istiyorum bütünümden, hem de canım yanmasın, bir yerime birşey olmasın.. Bu ne yaman ne sevimsiz bir çelişki). Düşmekten korkmuşluğun, bütün büsbütün insanlıktan bıkmışlığın fotoğrafı bu..